Het eerste deel van de wetenschappelijke naam, Oenanthe, is weer eens een combinatiewoord uit het Grieks: oinos is ‘wijn’ en anthos is ‘bloem’. Samen beschrijft het de wat wijnachtige geur van de planten binnen deze familie. Het tweede deel, javanica, is Latijns voor 'uit Java'.
Zijn Europese broertje is het zilt torkruid (Oenanthe lachenalii), die van een brak tot ziltig milieu houdt. Op de Waddeneilanden komt Zilt torkruid voor op Texel, Terschelling en Ameland. Boven Harlingen verzilt de grond als gevolg van zout water die onder de dijk doorsijpelt en op de Hoarnestreek kan zilt torkruid dan ook aangetroffen worden. Zoals veel van zijn familieleden is ook zilt torkruid giftig als gevolg van de aanwezigheid van oenanthotoxine. Dat gif tast het centrale zenuwstelsel aan en dat levert een aantasting van de zenuwen van het gezicht en lichaamsuiteinden op.
Chinese selderij is de uitzondering op de regel dat alle familieleden giftig zijn. Deze plant is niet giftig en is zelfs eetbaar. Hij wordt daarom geteeld in landen als China, India, Japan, Korea, Indonesië, Maleisië, Thailand, Taiwan en Vietnam. Onder de naam Prezzemolo selvatico Giapponese (Japanse wilde peterselie) wordt Chinese selderij in Italië verbouwd. De jonge scheuten worden als groente gegeten.
Dit kruid smaakt pittig als gevolg van de aanwezigheid van persicarin en isorhamnetin. Die laatste wordt ook aangetroffen in pittige gele of rode uien. Daar doet het dienst als pigment. Een andere bron van isorhamnetin is de Mexicaanse dragon (Tagetes lucida) en die wordt gebruikt als specerij, geneeskrachtig kruid en psychedelisch middel. Bovendien worden zowel persicarin als isorhamnetin onderzocht of ze kunnen worden ingezet als nieuw bloedverdunnend middel[1].
[1] Ku et al: Anticoagulant activities of persicarin and isorhamnetin in Vascular Pharmacology – 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten